Ἀνάσταση (Στέλιος Σπεράντζας)

Ἡ Ἀνάσταση. Καὶ γέμισε χαρά,
λουλούδισε ἡ ψυχή μου σὰν τὸ κρίνο.
Κι ἀνοίγω τῆς λαχτάρας τὰ φτερά,
ψηλὰ μὲς στῆς αὐγῆς τὰ φωτερὰ
γαλάζιο ἕνα ἀστροφῶς κι ἐγὼ νὰ γίνω.

Ἀνάσταση. Τὰ σήμαντρα χτυποῦν.
Κι ὅλα τὰ δένδρα ἀνθίζουν πέρα ὡς πέρα.
Στὸν κόσμο αὐτὸ ἂς μάθουν ν᾿ ἀγαποῦν
ὅσοι τὸ μίσος ἔσπειραν κι ἂς ποῦν
«Χριστὸς Ἀνέστη ἐτούτη τὴν ἡμέρα».

Χριστέ μου ! Ω ! Γλυκύ μου Έαρ !
(Γεωργίου .Χ.Καραβιώτη)

Χριστέ μου!

Σήμερα σε υμνούμε !

Υμνούμε την ταφήν σου κι όμως ,η καρδιά μας,

πέραν από τον πόνο που φωλιάζει μέσα της,

αγαλλιάζει από χαρά κι ελπίδα για το άνοιγμα των ουρανών...

για τη μοναδική Θυσία σου !

Χριστέ μου !

Σε υμνούμε για την Αγάπη σου για τον άνθρωπον...

για τον ανώνυμο και ελάχιστο άνθρωπο..

για τον παραπεταμένο και αποδιωγμένο...

για τον φτωχό και το δυστυχισμένο...

για κάθε αμαρτωλό μου επιζητά βοήθεια...

για κάθε απελπισμένο...

Χριστέ μου ! Σε υμνούμε !

Υμνούμε την ένδοξη ταφή σου!

Υμνούμε το φως το ανέσπερον που διέλυσε το σκοτάδι !

Υμνούμε την καλωσύνη και την πραότητα σου

υμνούμε και την Άκρα Ταπείνωση Σου!

Χριστέ μου !

Σήμερα στις εκκλησιές μικρά παιδιά Σε υμνούν…

Σε υμνούν και κλαίνε από χαρά !

Υμνούν το Άγιο Όνομά σου !

Χριστέ μου !

Σήμερα δεν είναι πένθος..

δεν υπάρχει θλίψη και απελπισία...

γιατί κι ο Άδης χιλιάδες χρόνια Σε ανέμενεν με ελπίδα !

Ανέμενεν τον Ένδοξον τον πηγαιμό Σου !

Για να καταλύσεις τις Πύλες του...

για να διδάξει κι εκεί την Αγάπη σου!

Χριστέ μου !

Χριστέ Ιησού της ζωής μας!

Ω Γλυκύ μου Έαρ !

Καλή Μεγαλοβδομάδα ! (Γεωργίου . Χ .Καραβιώτη)

Έτσι λένε οι άνθρωποι εδώ και δύο χιλάδες χρόνια!
και ανασυντάσσουν το είναι τους...
και κάνουν την κριτική τους...
και αγωνίζονται και βάζουν κανόνες ,
για κάτι το καλύτερο...
για κάτι το Ιερό !

Μια σιωπηλή πορεία μας…
με σημείο αναφοράς τον Χριστό της Αγάπης,
την πορεία του προς το Γολγοθά,
τη θυσία και την Ανάσταση του !

Κι ελπίζουμε ότι κι εμείς θα ακολουθήσουμε αυτή την πορεία,
αυτή τη διαδρομή της αγάπης για τον άλλον άνθρωπο,
για τον ασήμαντο και ανώνυμο,
για το δυστυχισμένο,
για τον ξένο,
για τον πλησίον μας !

Καλή Μεγαλοβδομάδα

Νάνι, Νάνι παιδί μου ! (Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)


Ένα παιδάκι,
Πάει να κοιμηθεί,
Νάνι, μωρό μου!
Νάνι…νάνι !

Κλίνει τα ματάκια του
Και ονειρεύεται,
Νάνι, καλό μου !
Νάνι…νάνι !

Βλέπει ψηλά
Και χαμογελά,
νάνι, γλυκό μου,
Νάνι…νάνι!

Βλέπει συννεφάκια,
Βλέπει λουλουδάκια,
Ναι, γιασεμάκι μου,
Νάνι …νάνι !

Βλέπει αστεράκια
Κι όμορφα ζωάκια,
Ναι, χελιδονάκι μου !
Νάνι…νάνι !

Βλέπει συννεφόπουλα,
Βλέπει αστερόπουλα,
Νάνι, χρυσό μου !
Νάνι…νάνι !

Και να μια σκάλα,
Μέχρι τα ουράνια,
Νάνι, αετέ μου !
Νάνι…νάνι !

Και με χαρά,
Την ανεβαίνει,
Νάνι, πρίγκιπά μου !
Νάνι…νάνι !

Και μικρά αγγελάκια,
Το οδηγούν,
Νάνι, αγάπη μου !
Νάνι…νάνι !



Μέχρι την πύλη,
Του ουρανού,
Νάνι, καρδιά μου,
Νάνι…νάνι !

Και ένα Φως,
Σαν τον ήλιο,
Νάνι, πνοή μου,
Νάνι…νάνι !

Το αγκαλιάζει
Και το φιλά,
Νάνι, ζωή μου,
Νάνι…νάνι !

Κι είναι το Φως,
Του μικρού Χριστού,
Νάνι, παιδί μου,
Νάνι…νάνι !

Γράφτηκε για το εγγονάκι μας,το μικρό Ηρακλή !

Η Αγάπη του Χριστού... (Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Η Αγάπη του ταπεινού Ιησού λέγεται φτωχός και δυστυχισμένος...

Η Αγάπη του λέγεται άρρωστος και φυλακισμένος...

Η Αγάπη του λέγεται πεινασμένος και διψασμένος...

Η Αγάπη του λέγεται ξένος και μετανάστης...

Η Αγάπη του λέγεται βοήθεια και παρηγορία...

Η Αγάπη του λέγεται φιλοξενία και αλληλεγγύη...

Η Αγάπη του λέγεται συμπάσχω και συμπονώ...

Η Αγάπη του αγκαλιάζει τα μικρά παιδιά, τα πεινασμένα...

Η Αγάπη του συντροφεύει τούς άστεγους...

Η Αγάπη θυσιάζεται για τον κάθε άνθρωπο...

Η Αγάπη του μας χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας...

Η Αγάπη του χτυπά την πόρτα της καρδιάς των δυνατών του κόσμου...

Η Αγάπη του περιμένει..

Μάνα (Γεράσιμος Μαρκοράς)

Μάνα!.. Δε βρίσκεται
λέξη καμία
νάχει στον ήχο της
τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ’ άκουσε
με στήθος κρύο,
όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα
ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ’ αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα
βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε
τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

Οἱ μοιραῖοι(Κώστα Βάρναλη)

Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα,
μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισιές,
(ἀπάνου ἐστρίγγλιζε ἡ λατέρνα)
ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές,
ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια,
νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια.

Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάι στὸν ἄλλο
καὶ κάπου ἐφτυοῦσε καταγῆς,
ὤ! πόσο βάσανο μεγάλο
τὸ βάσανο εἶναι τῆς ζωῆς!
Ὅσο κι ὁ νοῦς ἂν τυραννιέται
ἄσπρην ἡμέρα δὲ θυμιέται!

(Ἥλιε καὶ θάλασσα γαλάζα
καὶ βάθος τοῦ ἄσωτου οὐρανοῦ,
ὤ! τῆς αὐγῆς κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα τοῦ δειλινοῦ,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρὶς νὰ μπεῖτε στὴν καρδιά μας!)

Τοῦ ἑνοῦ ὁ πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ἴδιο στοιχειὸ
τοῦ ἄλλου κοντόμερη ἡ γυναῖκα
στὸ σπίτι λιώνει ἀπὸ χτικιό,
στὸ Παλαμήδι ὁ γυιὸς τοῦ Μάζη
κ᾿ ἡ κόρη τοῦ γιαβῆ στὸ Γκάζι.

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα
δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.

Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!

Έφταιξε ο Θέμις...(Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Έφταιξε ο Θέμις, μητέρα, τι λες ...
κι ακόμα η φλόγα της νιότης για πες,
κι έπεσαν τα άνθη στο χώμα, μην κλαις,
δάκρυα, πόνος, αγάπη, αν θες.

H νιότη πληρώνει, μητέρα, μην κλαίς,
ίσως δεν άκουγε, ίσως, για πες,
τα λόγια δεν μπόρεσαν, λυπάμαι, αν θες
κι η Ήρα κι ο Γιάννης κι η Mαίρη, τι λες.

Φύσηξε αγέρας κι ο Θέμις, για δες,
κίτρινα φύλλα, μητέρα, μην κλαις,
σειρήνες ακούγονται τώρα πολλές,
το χέρι, το δάκρυ, το χώμα, μου λες

Όχι, μητέρα, ο Θέμις ποτές,
δεν έπρεπε, έτσι, η νιότη, μην κλαις,
κοντά στο πλακόστρωτο, στη λεύκα, για δες,
ελπίδες και όνειρα, πέταξαν χθες.

Φοβάμαι, μητέρα, κρυώνω, για δες,
έμεινα μόνη μου, τρέμω, μην κλαις,
έλα κοντά μου, έλα σαν χθες,
ένα σου χάδι, δώσμου, αν θες।

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.

Ἡ λυπημένη (Γιώργου Σεφέρη)

Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
...δείχνοντας πὼς πονεῖς·

κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί·

κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό·

μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.

Ήρθαν χτες ! (Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Ήρθαν χτες τα κοριτσάκια,

ήρθαν σαν χελιδονάκια ,

με της άνοιξης τ0 σώμα
και του ουρανού το χρώμα.

Ζέσταναν χτες την καρδιά μας,
φώτισαν τα όνειρά μας,
άνθισαν τα λουλουδάκια,
τα κατάλευκα κρινάκια.

Στο πανέμορφο σπιτάκι,
σκόρπισαν το άρωμα τους,
και μιλήσαν στη μαμά τους
και φιλήσαν το μπαμπά τους.

Και την πρώτη τους ημέρα
οι γιαγιάδες στη παρέα
κι οι παππούδες με τραγούδια
μίλαγαν για τα λουλούδια.

Ήρθαν χτες τα κοριτσάκια,
κι έφεραν και τραγουδάκια,
τέσσερα όμορφα ματάκια
και κατάμαυρα μαλλάκια.

Γράφτηκε την 4 Απριλίου 2011

*Αφιερώνεται στα νεογέννητα εγγονάκια: Φανουρία και Αρχοντία

Τα μέλλοντα συμβείν…(Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Ρωτούσαν οι μαθητές περίεργα να μάθουν,

τα «μέλλοντα συμβείν»,

έτσι,γιατί οι άνθρωποι ζητούν το παραπέρα…

Κι Εσύ ,ατάραχα,

σαν νάβλεπες μπροστά σου,

της γης τα πεπρωμένα, μίλησες,

βλέποντας μακριά,

για θάρρος, πίστη ,ελπίδα.

The flowers of love...(Γεώργιος.Χ.Καραβιώτη)

I will tell you one more time about the flowers of love,
count them one - by one, so you wont forget,
on your little fingers, my sweet daughter,
learn them and hold on to them, when you are hurting.

The first word my little flower is happiness,
give it to them who love so they wont hurt
αnd the word of hope learn it well,
ιt is a beautiful jasmine which smells wonderful.

The third word my little flower resembles with the olive,
the little friend of peace, put it in your heart
and be brave in your life, say it clear,
hide the little flower and continue.

The fifth word my little flower resembles with the lemon tree,
the sympathy of a flower bud, give it to the children
and don’t forget the word of kindness,
Wherever you go my little flower share from yourself.

Count the flowers of love one more time
if you can learn them, they are so many,
they are small branches, flower buds, almond flowers.
Give them wherever they are needed,if you love me.


From the book "Writing to my mother" by George Christopher Karaviotis.

Translated by Maria Eleni Karavioti

Ἀνθούλα (Διονύσιος Σολωμός)

Ἀγάπησέ με, Ἀνθούλα μου, γλυκειὰ χρυσή μου ἐλπίδα
Καθὼς κ´ ἐγὼ σ´ ἀγάπησα τὴν ὥρα ποὺ σὲ εἶδα
Εἶχες τὰ μάτια σου γυρτᾶ ´ς τὰ πράσινα χορτάρια,
Κ´ ἡ λύπη σου τὰ στόλιζε μὲ δυὸ μαργαριτάρια.
Τὴ μάνα σου θυμούμενη ἐδάκρυζες, Ἀνθούλα,
Γιατί ´ς τὸν κόσμο σ´ ἄφησε μονάχη κι´ ὀρφανούλα.
Ἅ, ναί, φυλάξου, ἀγάπη μου, τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν πλάνη,
Ὅπου μὲ λόγια δολερὰ τόσα κοράσια χάνει.
Ποῦ πᾶς μονάχη κι ἔρημη, ἀθώα περιστερούλα;
Βρόχια πολλά σου σταίνουνε´ ἔλα μαζί μου, Ἀνθούλα.