Μπορείς ! (Γεωργίου Χριστ.Καραβιώτη)

Λες, κουράστηκα σε τούτη τη γη.

Λες ,άλλο δεν μπορώ, βαρέθηκα να περιμένω.

Λες, η ελπίδα έσβησε κι έγινε ψέμα.

Λες, ότι οι άνθρωποι αγρίεψαν,οι πόρτες έκλεισαν.

Λες, ότι το δίκιο και η αγάπη χάθηκαν.

Λες, ότι η συμπόνοια έσβησε απ' τα μάτια των ανθρώπων,

Λες, ότι αγρίεψε ξανά η φύση.

Λες ,για τη μοναξιά, λες για την απελπισία.

Λες, για την υπεροψία των μεγάλων της γης.

Λες, για την υποκρισία, λες για την κυνικότητα της εξουσίας.

Λες, για το Θεό ,δε σ' ακούω, όμως, δε σε κατανοώ.

Λες, ότι μας ξέχασε, λες, δε μας ακούει πια.

Λες, ότι χάθηκε η πίστη μας κι έφυγε ο Θεός !

Λες... και βλέπω στα μάτια σου τη θλίψη σου τη μεγάλη.

Λες...και νιώθω τα δάκρυα τα δικά σου στην καρδιά μου.

Λες, όλο λες, όλο περιδιαβαίνεις τα μονοπάτια της αναζήτησης.

Λες, ότι απόκαμες, τελικά, κι έσβησαν όλα, έτσι λες.

Λες ,για το τίποτα ,λες για το φως, λες για το Χριστό της Αγάπης.

Λες, λες μέρα και νύχτα, λες κι όλο κλαις.

Λες, μπορώ να ελπίζω, μπορώ να ζήσω, μπορώ να ξαναρχίσω.

Σου λέω λοιπόν, σου λέω και κλαίω κι εγώ μαζί σου.

Σου λέω, φίλε κι αδελφέ μου, σου λέω και σου δείχνω τη χαρά μου.

Σου λέω ότι μπορείς !

Μπορείς να σταθείς όρθιος, μπορείς να ξαναρχίσεις !

Μπορείς να ξαναφτιάξεις ότι χάλασε η ανθρώπινη υπεροψία της γνώσης.

Μπορείς να ξαναφέρεις το φως στην καρδιά σου.

Μπορείς, φίλε κι αδελφέ μου, μπορείς να ελπίζεις.

Μπορείς ! και φώναξέ το, δες με τα μάτια του νου και της καρδιάς !

Μπορείς, πέστο, διαλάλησέ το , ο Χριστός είναι κοντά μας !

Μπορείς, πίστεψέ το, δες τα βήματά του !

Μπορείς ,άγγιξε το μεγαλείο της Αγάπης του, μην αμφιβάλλεις !

Μπορείς, καλέ μου φίλε, μπορείς να ζήσεις ξανά,.

Μπορείς, κέρδισε την Αγάπη του !

Μπορείς κι έχε πίστη.

Αφού μας το είπε,θυμήσου τα Άγια λόγια του και βάλετα στην καρδιά σου.

Πες, λοιπόν, ότι μπορείς κι έχε υπομονή.

Πες ότι μπόρα ήταν και το κακό μας ζάλισε όλους.

Πες, ότι η πνοή του Θεού παραμέρισε την ασχήμια της αμαρτίας.

Πες και έλα κοντά του, έλα με πίστη ,μίλησε να σ' ακούσω.

Φώναξε και διαλάλησέ το ,πέστο ,φίλε κι αδελφέ μου.

Μια λέξη είναι μόνο, εφτά μικρά γραμματάκια.

Φώναξέ το με όλη τη δύναμη της ψυχής σου !

Έτσι, μπράβο ! τώρα σ' ακούω.

Το βλέπω από το χρώμα και τις φωνές της φύσης.

Το δείχνουν οι ουρανοί με το χρώμα τους, ακούω τα τραγούδια τ' αγγελικά.

Τ' ακούω, τ' ακούω στο σκοπό της Αγάπης του ταπεινού κι ένδοξου Ιησού !

Τ' ακούω και κλαίω από χαρά !

Τ' ακούω, κι είμαι βέβαιος ότι μπορείς, φίλε κι αδελφέ μου !

Μπορείς !

Θα άλλαζε ο κόσμος…(Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη)

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν απαντούσαμε στα υπομονετικά κτυπήματα του Χριστού στη θύρα της καρδιάς μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν μικραίναμε κι εξαφανίζαμε τον εγωισμό μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν τη χαρά μας τη χαρίζαμε στους δυστυχισμένους της γης.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν πονούσαμε στον πόνο του συνανθρώπου μας .

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν περιορίζαμε την πολυτέλεια και τις σπατάλες μας .

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν κατανοούσαμε το νόημα της Σταυρικής Θυσίας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν θεωρούσαμε αδελφό μας τον άρρωστο και το φυλακισμένο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν νιώθαμε αδελφό μας τον ρακένδυτο και τον ξένο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν προσκαλούσαμε στην οικία μας τον πεινώντα και τον διψώντα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν κλαίγαμε για τα λάθη και τις παραλείψεις μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σηκώναμε το Σταυρό μας με υπομονή και εγκαρτέρηση.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν γινόμαστε σαν τα μικρά παιδιά.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σεβόμαστε την ανθρώπινη προσωπικότητα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σταματούσαμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν νιώθαμε ότι κάποιος αδελφό μας κρυώνει.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν αγρυπνούσαμε για τα παιδιά που πεινάνε.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν παρηγορούσαμε τους απελπισμένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν υποστηρίζαμε τους αδικημένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν βοηθούσαμε τους κατατρεγμένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν μιλούσαμε με τους αποδιωγμένους της κοινωνίας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν μιλούσαμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν οι ηγέτες των λαών μάθαιναν τι σημαίνει Αγάπη Χριστού.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν οι ηγέτες των λαών έβαζαν την ειρήνη στην καρδιά τους.

Θα άλλαζε ο κόσμος …αν οι μεγάλοι ηγέτες χάραζαν δρόμους αλληλεγγύης και βοήθειας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σταματούσαν οι ανόητοι εξοπλισμοί.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν ο πόνος και οι κραυγές των θυμάτων των πολέμων γινόταν φωνή στην συνείδηση των «μεγάλων».

Θα άλλαζε ο κόσμος…

αν ακολουθούσαμε την ανηφοριά του Γολγοθά…

αν κατανοούσαμε…

αν κλαίγαμε και πονούσαμε για τον πλησίον μας…

αν ανοίγαμε την καρδιά μας και δίναμε την αγάπη μας στον άνθρωπο…

αν προστρέχαμε…

αν παρηγορούσαμε…

αν προσφέραμε από το υστέρημα μας…

Θα άλλαζε ο κόσμος…

Τις έσχατες μέρες των καιρών μας.(Γεωργίου Χριστ. Καραβιώτη)

Αυτές τις μέρες, Χριστέ μου,

τις πιο δύσκολες του κόσμου,

τις έσχατες μέρες των καιρών μας, όπως λένε,

σ’ έχω ανάγκη πιο πολύ,

καθώς οι πειρασμοί κτυπούν αλύπητα την ψυχή μου,

κι αισθάνομαι εντελώς μόνος,

μια μικρή κουκίδα στην άμμο του κόσμου.

Κι απλώνω το χέρι, Χριστέ μου,

και ζητώ βοήθεια και χάρη,

για να μπορέσω να σταθώ πρώτα

κι ύστερα να βαδίσω στο δρόμο σου,

αυτό το ανηφορικό μονοπάτι,

το μονοπάτι της Σταυρικής Θυσίας σου,

το ταπεινό κι ένδοξο μονοπάτι της Αγάπης σου.

Κι σ’ έχω ανάγκη ,Χριστέ μου,

και ζητώ το έλεος σου,

γιατί είμαι αδύναμος, πολύ μικρός,

και δίχως την ενθάρρυνσή σου,

δίχως το στήριγμα της Αγάπης σου,

αδυνατώ να προχωρήσω.

Και μέσα απ΄τα δάκρυα της ταπείνωσης,

τις στιγμές του πόνου και της οδύνης,

σαν τα γόνατα κάμπτονται και τρέμουν,

εκλιπαρώ και πρεσβεύω την Αγάπη σου.

Ναι, Κύριε, μη με εγκαταλείπεις τώρα,

σε παρακαλώ, βοήθησέ με, μίλησέ μου,

για να μπορέσω να συνεχίσω ξανά,

να ακολουθήσω το δικό σου δρόμο,

αυτό το στενό μονοπάτι,

το μονοπάτι του πόνου και της ελπίδας.

Για τους ήρωες της Μάχης της Κρήτης !

(Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης ,δώρα και βραβεία αξίζουν…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του ήλιου το καθάριο φως…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης ,της γης το φρέσκο άρωμα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της θάλασσας η δύναμη της αρμύρας…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του ουρανού το καταγάλανο άπειρο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των αστεριών το νυκτερινό χαιρέτισμα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των ανέμων το απρόσμενο χαΐδεμα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των πουλιών το υπέροχο μίλημα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των βουνών το αγέρωχο ύψος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των αγρών το πολύχρωμο κέντημα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των παιδιών το αθώο χαμόγελο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του δικαίου η λέξη στο ναι και το όχι…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του γενναίου η απέραντη τόλμη…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της μητέρας το αστείρευτο δάκρυ…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των γονιών το ολόχρυσο κόσμημα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των προγόνων ελπίς η αιώνια…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της Ελλάδας το φως το άσβηστο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της πατρίδας καθάριο παράδειγμα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των Κρητών ιερός λόχος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, μαχητών ανδρείων ο έπαινος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των πεσόντων συμμάχων ο στέφανος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, μαθητών του Χριστού πίστις…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του Ρεθύμνου πανάξιοι φύλακες…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, παλληκάρια ατρόμητα μπρος στον τύραννο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, λευτεριάς της πατρίδας υπέρμαχοι…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, λουλουδάκια κι ανθάκια σας πρέπει…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, ένα δάκρυ ζεστό ας κυλήσει…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της πανάρχαιας λύρας ο χαρμόσυνος ήχος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, η σιωπή της καρδιάς δικό σας τρόπαιο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των παιδιών οι φωνές οι χαρούμενες…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, Θεϊκές αναμνήσεις μανάδων…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των ηρώων τα τείχη της Κρήτης …

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της Σχολής των δοκίμων αιώνια μνήμη…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, κρίνα και ρόδα αφήνω μπροστά σας…

Άνοιξη…την ίδια την Άνοιξη …αυτή σας προσφέρουμε με ευλάβεια !

Το φως και το χρώμα της…

Τους ύμνους και τα τραγούδια της…

Την πίστη και την ελπίδα της…

Ένα κεράκι…

Ένα μικρό λουλουδάκι…

Μια μαντινάδα για τη θυσία σας…

Μια μελωδία στης λύρας το αιώνιο άκουσμα…

Ένα απρόσμενο δάκρυ στα μάτια μας…

Λίγες παιδιάστικες και άδολες λέξεις…

Την υπόσχεση, πως δε σας ξεχάσαμε…

Αυτά τα μικρά…όλα αυτά,

έστω…αυτά καταθέτουμε ...

Ας είναι ευλογημένοι εκεί που είναι…

Για τους ήρωες της Μάχης της Κρήτης !

(Γ.Χ.Καραβιώτη)

Ένα μικρό λουλουδάκι απ' τη φλόγα της άνοιξης,

εσένα διαβάτη ρωτώ...

ένα μικρό βοτσαλάκι απ' την άκρη του κύματος,

πες μου τις σκέψεις σου,

ένα μικρό αστεράκι απ' το μπλε τ' ουρανού,

φώναξε να σ' ακούσω,

ένα μικρό δάκρυ,τόσο μικρό...απ' τα μάτια της,

Μίλησε της...

Στη Μάνα του αμούστακου παλληκαριού,

Παίξε της λύρας τον έπαινο...

στο λεβεντόκορμο της Κρητικής γης,

Τραγούδησε όμορφα...

Χόρεψε με το παλληκάρι...

Πιάστο γερά απ' το χέρι...

Κι άλλοι πολλοί, 'Ολοι μαζί...

σηκωθείτε...κι αρχίστε...

σε κάθε πλαγιά,σε κάθε ρίζα...

Χορέψτε για την Κρήτη,

τραγουδήστε για την Ελευθερία,

να σας ακούσουν τα νιάτα,

τα παιδιά της πατρίδας μας,

για να μάθουν για τη θυσία σας,

για του Χριστού την πίστη την Αγία

και της πατρίδας την ελευθερία.

Για τη Σμύρνη και τον πολύπαθο λαό της ! (Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Λίγα λόγια...

κάποιες λέξεις ουράνιες..

Έστω, η σιωπή και η περίσκεψη...

Λίγα μικρά αγριολούλουδα....

ένα δάκρυ...

Η μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη,

η ομορφοστολισμένη …

Μια προσευχή προς τον Πανάγαθο Θεό ....

Ας είναι η δική μας μικρή προσφορά !

Παγκόσμια οικονομική κρίση (Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Διατηρήστε την πίστη…

Διατηρήστε την αισιοδοξία και την ελπίδα σας …

Κι αυτό είναι το παγκόσμιο μήνυμά μας…

Και μάθετε από τα παιδιά...

Μάθετε από το γέλιο και το χαμόγελό τους...

Μάθετε από την απλότητα ...και την αγνότητά τους...

Και μη φοβάστε...

Ένα καράβι φεύγει (του Κώστα Ουράνη -1896 - 1928)

Ένα μεγάλο τετρακάταρτο καράβι

αφήνει αγάλια το λιμάνι προς το βράδυ.

Η νηνεμία των νερών, καθώς τη σχίζει,
μ' αντιφεγγίσματα λευκών πανιών γεμίζει.

Είν' ένα ξενικό καράβι, στα πλευρά του
με κόπο συλλαβίζει ο κόσμος τ' όνομά του.

Από ποια μακρινά έχει έρθει μέρη
και το πού πάει κανένας δεν το ξέρει.

Ούτ' ένα άσπρο μαντήλι δεν το χαιρετάει,
τώρα που απ' τ' ακρολίμανο σιγά περνάει.

Μόνο οι γυναίκες το κοιτάν απ' τα μπαλκόνια,
σα ν' απολησμονήθηκαν εκεί από χρόνια.

Ωστόσο αφήνοντας για πάντα το λιμάνι,
ένα τεράστιο ψυχρό κενό έχει κάνει.

Και τώρα που στο πέλαγο αρμενίζει
κι ο δειλινός ο ήλιος το φωτίζει,

-λάμπουν από χρυσάφι τα κατάρτια,
πορφύρες κυματίζουνε στα ξάρτια-,

οι ανθρώποι που κοιτάν στην παραλία
νοιώθουν πιο άδεια, πιο στενή την πολιτεία

και πιο γυμνή ο καθένας τη ζωή του
-σαν κάτι να τους έφυγε μαζί του...

Πατρίδα (Λορένζος Μαβίλης)

Πάλε ξυπνάει τῆς ἄνοιξης τ᾿ ἀγέρι
στὴν πλάση μυστικῆς ἀγάπης γλύκα,
σὰν νύφ᾿ ἡ γῆ, πὄχει ἄμετρα ἄνθη προίκα,
λάμπει ἐνῶ σβηέται τῆς αὐγῆς τ᾿ ἀστέρι.

Πεταλοῦδες πετοῦν ταίρι μὲ ταίρι,
ἐδῶ βουίζει μέλισσα, ἐκεῖ σφήκα·
τὴ φύση στὴν καλή της ὥρα ἐβρῆκα,
λαχταρίζει ἡ ζωὴ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη.

Κάθε μοσχοβολιὰ καὶ κάθε χρῶμα,
κάθε πουλιοῦ κελάηδημα ξυπνάει
πόθο στὰ φυλλοκάρδια μου κι ἐλπίδα

νὰ σοῦ ξαναφιλήσω τ᾿ ἅγιο χῶμα,
νὰ ξαναϊδῶ καὶ τὸ δικό σου Μάη,
ὄμορφή μου, καλή, γλυκειὰ πατρίδα.

Για την κόρη του... (Γ.Ρίτσος)

Κοριτσάκι μου,
θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε μη σκοντάψεις

Ἀνάσταση (Στέλιος Σπεράντζας)

Ἡ Ἀνάσταση. Καὶ γέμισε χαρά,
λουλούδισε ἡ ψυχή μου σὰν τὸ κρίνο.
Κι ἀνοίγω τῆς λαχτάρας τὰ φτερά,
ψηλὰ μὲς στῆς αὐγῆς τὰ φωτερὰ
γαλάζιο ἕνα ἀστροφῶς κι ἐγὼ νὰ γίνω.

Ἀνάσταση. Τὰ σήμαντρα χτυποῦν.
Κι ὅλα τὰ δένδρα ἀνθίζουν πέρα ὡς πέρα.
Στὸν κόσμο αὐτὸ ἂς μάθουν ν᾿ ἀγαποῦν
ὅσοι τὸ μίσος ἔσπειραν κι ἂς ποῦν
«Χριστὸς Ἀνέστη ἐτούτη τὴν ἡμέρα».

Χριστέ μου ! Ω ! Γλυκύ μου Έαρ !
(Γεωργίου .Χ.Καραβιώτη)

Χριστέ μου!

Σήμερα σε υμνούμε !

Υμνούμε την ταφήν σου κι όμως ,η καρδιά μας,

πέραν από τον πόνο που φωλιάζει μέσα της,

αγαλλιάζει από χαρά κι ελπίδα για το άνοιγμα των ουρανών...

για τη μοναδική Θυσία σου !

Χριστέ μου !

Σε υμνούμε για την Αγάπη σου για τον άνθρωπον...

για τον ανώνυμο και ελάχιστο άνθρωπο..

για τον παραπεταμένο και αποδιωγμένο...

για τον φτωχό και το δυστυχισμένο...

για κάθε αμαρτωλό μου επιζητά βοήθεια...

για κάθε απελπισμένο...

Χριστέ μου ! Σε υμνούμε !

Υμνούμε την ένδοξη ταφή σου!

Υμνούμε το φως το ανέσπερον που διέλυσε το σκοτάδι !

Υμνούμε την καλωσύνη και την πραότητα σου

υμνούμε και την Άκρα Ταπείνωση Σου!

Χριστέ μου !

Σήμερα στις εκκλησιές μικρά παιδιά Σε υμνούν…

Σε υμνούν και κλαίνε από χαρά !

Υμνούν το Άγιο Όνομά σου !

Χριστέ μου !

Σήμερα δεν είναι πένθος..

δεν υπάρχει θλίψη και απελπισία...

γιατί κι ο Άδης χιλιάδες χρόνια Σε ανέμενεν με ελπίδα !

Ανέμενεν τον Ένδοξον τον πηγαιμό Σου !

Για να καταλύσεις τις Πύλες του...

για να διδάξει κι εκεί την Αγάπη σου!

Χριστέ μου !

Χριστέ Ιησού της ζωής μας!

Ω Γλυκύ μου Έαρ !

Καλή Μεγαλοβδομάδα ! (Γεωργίου . Χ .Καραβιώτη)

Έτσι λένε οι άνθρωποι εδώ και δύο χιλάδες χρόνια!
και ανασυντάσσουν το είναι τους...
και κάνουν την κριτική τους...
και αγωνίζονται και βάζουν κανόνες ,
για κάτι το καλύτερο...
για κάτι το Ιερό !

Μια σιωπηλή πορεία μας…
με σημείο αναφοράς τον Χριστό της Αγάπης,
την πορεία του προς το Γολγοθά,
τη θυσία και την Ανάσταση του !

Κι ελπίζουμε ότι κι εμείς θα ακολουθήσουμε αυτή την πορεία,
αυτή τη διαδρομή της αγάπης για τον άλλον άνθρωπο,
για τον ασήμαντο και ανώνυμο,
για το δυστυχισμένο,
για τον ξένο,
για τον πλησίον μας !

Καλή Μεγαλοβδομάδα

Νάνι, Νάνι παιδί μου ! (Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)


Ένα παιδάκι,
Πάει να κοιμηθεί,
Νάνι, μωρό μου!
Νάνι…νάνι !

Κλίνει τα ματάκια του
Και ονειρεύεται,
Νάνι, καλό μου !
Νάνι…νάνι !

Βλέπει ψηλά
Και χαμογελά,
νάνι, γλυκό μου,
Νάνι…νάνι!

Βλέπει συννεφάκια,
Βλέπει λουλουδάκια,
Ναι, γιασεμάκι μου,
Νάνι …νάνι !

Βλέπει αστεράκια
Κι όμορφα ζωάκια,
Ναι, χελιδονάκι μου !
Νάνι…νάνι !

Βλέπει συννεφόπουλα,
Βλέπει αστερόπουλα,
Νάνι, χρυσό μου !
Νάνι…νάνι !

Και να μια σκάλα,
Μέχρι τα ουράνια,
Νάνι, αετέ μου !
Νάνι…νάνι !

Και με χαρά,
Την ανεβαίνει,
Νάνι, πρίγκιπά μου !
Νάνι…νάνι !

Και μικρά αγγελάκια,
Το οδηγούν,
Νάνι, αγάπη μου !
Νάνι…νάνι !



Μέχρι την πύλη,
Του ουρανού,
Νάνι, καρδιά μου,
Νάνι…νάνι !

Και ένα Φως,
Σαν τον ήλιο,
Νάνι, πνοή μου,
Νάνι…νάνι !

Το αγκαλιάζει
Και το φιλά,
Νάνι, ζωή μου,
Νάνι…νάνι !

Κι είναι το Φως,
Του μικρού Χριστού,
Νάνι, παιδί μου,
Νάνι…νάνι !

Γράφτηκε για το εγγονάκι μας,το μικρό Ηρακλή !

Η Αγάπη του Χριστού... (Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Η Αγάπη του ταπεινού Ιησού λέγεται φτωχός και δυστυχισμένος...

Η Αγάπη του λέγεται άρρωστος και φυλακισμένος...

Η Αγάπη του λέγεται πεινασμένος και διψασμένος...

Η Αγάπη του λέγεται ξένος και μετανάστης...

Η Αγάπη του λέγεται βοήθεια και παρηγορία...

Η Αγάπη του λέγεται φιλοξενία και αλληλεγγύη...

Η Αγάπη του λέγεται συμπάσχω και συμπονώ...

Η Αγάπη του αγκαλιάζει τα μικρά παιδιά, τα πεινασμένα...

Η Αγάπη του συντροφεύει τούς άστεγους...

Η Αγάπη θυσιάζεται για τον κάθε άνθρωπο...

Η Αγάπη του μας χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας...

Η Αγάπη του χτυπά την πόρτα της καρδιάς των δυνατών του κόσμου...

Η Αγάπη του περιμένει..

Μάνα (Γεράσιμος Μαρκοράς)

Μάνα!.. Δε βρίσκεται
λέξη καμία
νάχει στον ήχο της
τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ’ άκουσε
με στήθος κρύο,
όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα
ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ’ αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα
βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε
τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

Οἱ μοιραῖοι(Κώστα Βάρναλη)

Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα,
μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισιές,
(ἀπάνου ἐστρίγγλιζε ἡ λατέρνα)
ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές,
ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια,
νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια.

Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάι στὸν ἄλλο
καὶ κάπου ἐφτυοῦσε καταγῆς,
ὤ! πόσο βάσανο μεγάλο
τὸ βάσανο εἶναι τῆς ζωῆς!
Ὅσο κι ὁ νοῦς ἂν τυραννιέται
ἄσπρην ἡμέρα δὲ θυμιέται!

(Ἥλιε καὶ θάλασσα γαλάζα
καὶ βάθος τοῦ ἄσωτου οὐρανοῦ,
ὤ! τῆς αὐγῆς κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα τοῦ δειλινοῦ,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρὶς νὰ μπεῖτε στὴν καρδιά μας!)

Τοῦ ἑνοῦ ὁ πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ἴδιο στοιχειὸ
τοῦ ἄλλου κοντόμερη ἡ γυναῖκα
στὸ σπίτι λιώνει ἀπὸ χτικιό,
στὸ Παλαμήδι ὁ γυιὸς τοῦ Μάζη
κ᾿ ἡ κόρη τοῦ γιαβῆ στὸ Γκάζι.

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα
δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.

Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!

Έφταιξε ο Θέμις...(Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Έφταιξε ο Θέμις, μητέρα, τι λες ...
κι ακόμα η φλόγα της νιότης για πες,
κι έπεσαν τα άνθη στο χώμα, μην κλαις,
δάκρυα, πόνος, αγάπη, αν θες.

H νιότη πληρώνει, μητέρα, μην κλαίς,
ίσως δεν άκουγε, ίσως, για πες,
τα λόγια δεν μπόρεσαν, λυπάμαι, αν θες
κι η Ήρα κι ο Γιάννης κι η Mαίρη, τι λες.

Φύσηξε αγέρας κι ο Θέμις, για δες,
κίτρινα φύλλα, μητέρα, μην κλαις,
σειρήνες ακούγονται τώρα πολλές,
το χέρι, το δάκρυ, το χώμα, μου λες

Όχι, μητέρα, ο Θέμις ποτές,
δεν έπρεπε, έτσι, η νιότη, μην κλαις,
κοντά στο πλακόστρωτο, στη λεύκα, για δες,
ελπίδες και όνειρα, πέταξαν χθες.

Φοβάμαι, μητέρα, κρυώνω, για δες,
έμεινα μόνη μου, τρέμω, μην κλαις,
έλα κοντά μου, έλα σαν χθες,
ένα σου χάδι, δώσμου, αν θες।

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.

Ἡ λυπημένη (Γιώργου Σεφέρη)

Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
...δείχνοντας πὼς πονεῖς·

κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί·

κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό·

μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.

Ήρθαν χτες ! (Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Ήρθαν χτες τα κοριτσάκια,

ήρθαν σαν χελιδονάκια ,

με της άνοιξης τ0 σώμα
και του ουρανού το χρώμα.

Ζέσταναν χτες την καρδιά μας,
φώτισαν τα όνειρά μας,
άνθισαν τα λουλουδάκια,
τα κατάλευκα κρινάκια.

Στο πανέμορφο σπιτάκι,
σκόρπισαν το άρωμα τους,
και μιλήσαν στη μαμά τους
και φιλήσαν το μπαμπά τους.

Και την πρώτη τους ημέρα
οι γιαγιάδες στη παρέα
κι οι παππούδες με τραγούδια
μίλαγαν για τα λουλούδια.

Ήρθαν χτες τα κοριτσάκια,
κι έφεραν και τραγουδάκια,
τέσσερα όμορφα ματάκια
και κατάμαυρα μαλλάκια.

Γράφτηκε την 4 Απριλίου 2011

*Αφιερώνεται στα νεογέννητα εγγονάκια: Φανουρία και Αρχοντία

Τα μέλλοντα συμβείν…(Γεωργίου.Χ.Καραβιώτη)

Ρωτούσαν οι μαθητές περίεργα να μάθουν,

τα «μέλλοντα συμβείν»,

έτσι,γιατί οι άνθρωποι ζητούν το παραπέρα…

Κι Εσύ ,ατάραχα,

σαν νάβλεπες μπροστά σου,

της γης τα πεπρωμένα, μίλησες,

βλέποντας μακριά,

για θάρρος, πίστη ,ελπίδα.

The flowers of love...(Γεώργιος.Χ.Καραβιώτη)

I will tell you one more time about the flowers of love,
count them one - by one, so you wont forget,
on your little fingers, my sweet daughter,
learn them and hold on to them, when you are hurting.

The first word my little flower is happiness,
give it to them who love so they wont hurt
αnd the word of hope learn it well,
ιt is a beautiful jasmine which smells wonderful.

The third word my little flower resembles with the olive,
the little friend of peace, put it in your heart
and be brave in your life, say it clear,
hide the little flower and continue.

The fifth word my little flower resembles with the lemon tree,
the sympathy of a flower bud, give it to the children
and don’t forget the word of kindness,
Wherever you go my little flower share from yourself.

Count the flowers of love one more time
if you can learn them, they are so many,
they are small branches, flower buds, almond flowers.
Give them wherever they are needed,if you love me.


From the book "Writing to my mother" by George Christopher Karaviotis.

Translated by Maria Eleni Karavioti

Ἀνθούλα (Διονύσιος Σολωμός)

Ἀγάπησέ με, Ἀνθούλα μου, γλυκειὰ χρυσή μου ἐλπίδα
Καθὼς κ´ ἐγὼ σ´ ἀγάπησα τὴν ὥρα ποὺ σὲ εἶδα
Εἶχες τὰ μάτια σου γυρτᾶ ´ς τὰ πράσινα χορτάρια,
Κ´ ἡ λύπη σου τὰ στόλιζε μὲ δυὸ μαργαριτάρια.
Τὴ μάνα σου θυμούμενη ἐδάκρυζες, Ἀνθούλα,
Γιατί ´ς τὸν κόσμο σ´ ἄφησε μονάχη κι´ ὀρφανούλα.
Ἅ, ναί, φυλάξου, ἀγάπη μου, τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν πλάνη,
Ὅπου μὲ λόγια δολερὰ τόσα κοράσια χάνει.
Ποῦ πᾶς μονάχη κι ἔρημη, ἀθώα περιστερούλα;
Βρόχια πολλά σου σταίνουνε´ ἔλα μαζί μου, Ἀνθούλα.

Τὸ παιδὶ στὸ ποτάμι (Γεώργιος Βιζυηνός)

Σὰν κρυστάλλι κυλᾷ τὸ ποτάμι,
τὸ παιδὶ τὸ θωρεῖ καὶ γελᾷ:
Τί κακὸν εἰμπορεῖ νὰ τοῦ κάμῃ
τὸ καθάριο νερὸ ποῦ κυλᾷ;

Δυὸ κρίνοι στὸ ρεῦμα σαλεύουν
πότ᾿ ἐδῶ πότ᾿ ἐκεῖ σταυρωτοί.
Τὸ παιδάκι θαρρεῖ πὼς τὸ γνεύουν,
σὰν νὰ θὲν νὰ τοῦ ποῦν κάτι τί.

Πότ᾿ ἐδῶ πότ᾿ ἐκεῖ τοὺς προσκλίνει
τὸ νερὸ ποὺ περνᾷ μὲ σπουδὴ
τί νὰ γνεύουν οἱ κίτρινοι κρίνοι,
τί νὰ θέλουν νὰ ποῦν στὸ παιδί;

Στῆς ἰτιᾶς τὸ κλωνάρι θαρριέται,
ἄχ! ν᾿ ἀκούσ᾿ ὁ μικρὸς προσπαθεῖ!
Ξάφνου σπᾷ τὸ κλωνί, ποὺ κρατιέται,
καὶ κυλᾷ στὸ νερὸ τὸ βαθύ!

Μιὰ τὸ φῶς ἀπ᾿ τὰ μάτια του σβύνει,
μιὰ σὰν κόκκιν᾿ ἀστράφτει βαφή,
ὡς ποὺ πέσαν οἱ κίτρινοι κρίνοι
σὰν σταυρὸς στὴ νεκρή του μορφή!

Ποιὸ παιδί, ποὺ σιμόνει ποτάμι,
δὲν τὸ βλέπ᾿ ἀπ᾿ ἐδῶ καὶ καλά,
τί κακὸν εἰμπορεῖ νὰ τοῦ κάμῃ
τὸ καθάριο νερὸ ποῦ κυλᾷ;

Ένα μαχαίρι (Νίκος Καββαδίας)

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα μικρό αφρικανικόν ατσάλινο μαχαίρι
- όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες -
που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι.

Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μιαν παλιάν ελαιογραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

"Ετούτο το μαχαίρι εδώ που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.

Ο δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό την Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε.
Ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, το δύστυχο αδερφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.

Ένας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι σε χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είν' αλαφρή, για πιάσε το, δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις."
- Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρ' το.

Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που ιδιοτροπία μ' έκανε και το 'καμα δικό μου·
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου ...