Τις έσχατες μέρες των καιρών μας.(Γεωργίου Χριστ. Καραβιώτη)

Αυτές τις μέρες, Χριστέ μου,

τις πιο δύσκολες του κόσμου,

τις έσχατες μέρες των καιρών μας, όπως λένε,

σ’ έχω ανάγκη πιο πολύ,

καθώς οι πειρασμοί κτυπούν αλύπητα την ψυχή μου,

κι αισθάνομαι εντελώς μόνος,

μια μικρή κουκίδα στην άμμο του κόσμου.

Κι απλώνω το χέρι, Χριστέ μου,

και ζητώ βοήθεια και χάρη,

για να μπορέσω να σταθώ πρώτα

κι ύστερα να βαδίσω στο δρόμο σου,

αυτό το ανηφορικό μονοπάτι,

το μονοπάτι της Σταυρικής Θυσίας σου,

το ταπεινό κι ένδοξο μονοπάτι της Αγάπης σου.

Κι σ’ έχω ανάγκη ,Χριστέ μου,

και ζητώ το έλεος σου,

γιατί είμαι αδύναμος, πολύ μικρός,

και δίχως την ενθάρρυνσή σου,

δίχως το στήριγμα της Αγάπης σου,

αδυνατώ να προχωρήσω.

Και μέσα απ΄τα δάκρυα της ταπείνωσης,

τις στιγμές του πόνου και της οδύνης,

σαν τα γόνατα κάμπτονται και τρέμουν,

εκλιπαρώ και πρεσβεύω την Αγάπη σου.

Ναι, Κύριε, μη με εγκαταλείπεις τώρα,

σε παρακαλώ, βοήθησέ με, μίλησέ μου,

για να μπορέσω να συνεχίσω ξανά,

να ακολουθήσω το δικό σου δρόμο,

αυτό το στενό μονοπάτι,

το μονοπάτι του πόνου και της ελπίδας.